Onlangs had ik een boeiend gesprek met mijn moeder van 47 jaar. Ik beschuldigde haar van een egoïstische daad, dat mijn moeder schaarde onder goede zelfzorg. En andersom precies hetzelfde.
Gescheiden ouders
Als dochter van een gescheiden echtpaar, raak je gewend aan nieuwe omstandigheden. Twee huizen, nieuwe partners en het vieren van feestdagen met het onderliggende gemis van een ouder. Toch hoorde het hebben van twee verjaardagen daar voor ons nog niet bij.
Grenzen
Tot op een paar jaar geleden. Mijn moeder trok een grens wat betreft deze gezamenlijke verjaardagen. Als ik mezelf probeer te verplaatsen in de schoenen van mijn moeder, kan ik deze grens enigszins begrijpen. De keuze om te scheiden is geen gemakkelijke en komt voort uit een lang proces van overdenken, opties verkennen en overwegingen. De gezamenlijke verjaardagen, waarop familieleden van zowel mijn vaders als moeders kant aanwezig waren, onderhielden een brug naar het verleden. Een brug die mijn moeder bewust is overgestoken.
Gebroken gezin
Maar als ik dit als dochter kan begrijpen, waarom kan ik dan geen vrede sluiten met deze grens? Dat is een vraag die ik mezelf vele malen heb gesteld. Ik denk dat het kleine meisje dat nog ergens in mij schuilt, de brug naar het verleden niet wil afbreken. Deze verjaardagen waren de enige momenten waarin mijn gezin volmaakt voelden. Een compleet gezin is het mooiste bezit dat een kind kan hebben, en dat van mij is stuk.
Ik ben alleen geen kind meer. En toch besluit ik elk jaar weer de strijd aan te gaan om de grenzen te verleggen. Maakt dat mij een egoïst? Of is het een verdraaide vorm van zelfzorg, zodat ik de utopische momenten van een gelukkig gezin kan herbeleven?
Verschillen
Of ik komend jaar de strijd opnieuw probeer te winnen, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Wat betreft het trekken van grenzen zouden mijn moeder en ik niet meer kunnen verschillen. Als ik een lijn trek is deze pikzwart, terwijl die van haar worden getekend met een pen waarvan de inkt bijna op is. Toch merk ik dat ik ouder word en met de jaren vervagen verjaardagen tot enkel een kinderachtig concept.
Dus misschien besluit ik komend jaar de strijdbijl toch maar te begraven.
Liefs, Sarah